PAZAR YAZISI/ Küstah Lucescu'nun günahına ortak mıyız?
![]()
Yazı, bir büyük rakı devirip “Heeeyt! N’oolacak bu memleketin hali?” diye hançereyi yırtmanın biraz Rusya uyarlaması gibiydi. ıvan ile ıgor’un votkayla kafayı bir güzel dumanlayıp “Ah Rusya! N’oolacak halin?” diye hayıflanma halinin tasviri. On küsur senedir yaşanan memlekette artık dertlerle hemdert olmanın ruh haliyle, rüşvet ve yolsuzluğun iliklere nasıl işlediğine öfkelenme yazısı diyelim...
Yabancılar yaşadıkları memlekette bir süre her şeye kuşbakışı bakmayı becerirler. Ama gel zaman git zaman, o dertler hayatlarının bir parçası olur, kıyısında değil tam göbeğinde debelenmeye başlarlar, ‘yabancılık’ halinin yerini bir ‘aidiyet hissi’ alır ve gördüklerinden diğer ahali gibi yüksek sesle yakındıklarında bir ses çıkar ve der ki: “Hoop! Dur bakalım. Elin derdi seni mi gerdi? Sana ne?”
Geçen hafta ben bu dost tavsiyesini düşünürken, ıstanbul’da yaşayan bir başka Rus arkadaşla burada karşılaştım. Canı sıkkındı. “Türkiye’de yaşamak zor” dedi. “Günaydın!” dedim. Moralini bozan olayı sıkılarak anlattı. Komşusu çok gürültü yapıyormuş. Gece uyuyamı-yorlarmış. Kibarca uyaracak olmuş. Adam anlamayınca şikâyet edeceğini söylemiş. Komşusu kapıcıya yakınırken işitmiş: “Rahatsız oluyorsa çekip memleketine gitsin! Hadi bizden biri söylese anlarım da elin gavuru söylüyor bunları... Elin adamı beni memleketimin polisine mi şikâyet edecek?”
Birkaç gün sonra da Türkiye’deki bir tartışmayı, geç de olsa okudum. Hıncal Uluç, UEFA kupasını kazanan Lucescu’nun dönüş ihtimaline karşı ağır bir yazı yazmıştı. “Benim ‘Öfke’ sebebim ayrı” diyordu Uluç ve devam ediyordu: “Bu Romen, benim ülkeme, alenen ve resmen hakaret etti. Türkiye Cumhuriyeti’ni Çavuşescu’nun Romanyası’na benzetme küstahlığında bulundu. Öfkem ondan... Bu ülkede o zaman bir ıçişleri Bakanı olsaydı, daha o gün, çalışma izni iptal edilir ve şutlanırdı. Bir daha da dönmeyi aklına getiremezdi. (...) Ülkeme söven adamı affetmem. Saygı duymam.”
Anladığım kadarıyla Lucescu, Türkiye’de çalışırken bir sezon şampiyonluğun ‘saha dışı faktörler’ nedeniyle kaybedilmesine kızmış, bu dolapları kastederek, “Burası Çavuşesku’nun Romanyası’na döndü” demişti. Hıncal Uluç bu sözleri küfür, Türkiye’ye hakaret ve ‘küstahlık’ sayıyordu.
Sanırım medeni bir ülkede böyle bir itham faşizan bulunur ve sarf eden hiç değilse ayıplanırdı. Ama Türkiye’nin en çok okunan yazarı olduğu söylenen Hıncal Uluç, (tıpkı bir zamanlar ‘ışletmemize Rus bayan sokmayız, eşiyle bile gelse...’ deme cüretini gösteren ıstanbul’un ‘saygın’ restoran-kulüp işletmecisi gibi) bir anlamda ‘dokunulmaz’ olduğundan sesini çıkaran olmadı. ‘Allah’ın Romen’ine haddi bildirildi!...
şimdi bana trajikomik gelen şu: Biz Türkler kendi aramızda memleketi yerden yere vururuz, ne rezilliğimiz kalır ne cahilliğimiz. Burada işadamları hep birbirinden yakınır. Kötü yanlarımızı abartıp kendimizi yerin dibine sokmaktan neredeyse haz alırız. Ama tam o esnada kapı açılır ve içeri bir yabancı girer,
bizim kadar acımasız olmasa da Türkiye’yi eleştirmeye başlarsa o an hepimiz birlik olur adamın her lafını ağzına tıkarız ve “Sen ne diyorsun, biz şöyle misafirperver, böyle hoşgörülüyüz, yüzlerce yıl yetmiş iki milleti kardeşçe yaşattık, biz süpe-riz” diye celalleniriz! Bayrağımızı alır sokağa dökülürüz! Eleştiri bizden gelirse tamam, elden gelirse kavga nedeni. Söylenen değil, söyleyen önemli...
Velsahıl, Lucescu’nun aldığı tepki hepimize ders olmalı. Demek ki herkes haddini bilecekmiş... ‘Dünya küresel bir köy’ yalanını, onuncu köye kovulmadan anlamak lazımmış... Yabancı olduğunu unutanlar için çoktan seçmeli atasözleri ve özlü sözler duruyor masada. Hangisini isterseniz alın gölgesine sığının: Misafir umduğunu değil bulduğunu yer... Ya bu deveyi güdeceksin, ya bu diyardan gideceksin... Ya sev, ya terk et... Yukarısı bıyık aşağısı sakalsa, tükdürdüğünü yalamaktan daha iyisi tükürüğünü yutmaktır...
31.5.2009
Реклама