"Önce vatan", sonra yollardaki çukurlar...
![]()
Böbrek taşı olanlara şiddetle Moskova’ya gelmelerini tavsiye ederim. Gerçi ben 13 milimlik devasa taşımı hastanelerde güçbela düşürdüm ama o kadar çile çekmeye gerek yokmuş. Arabaya atlayıp Moskova caddelerinde birkaç gün tur atın; taşınızla beraber böbreğinizi bile düşürürsünüz! Bu diyarda her sonbaharda kışa hazırlık babında çukurlar doldurulur, yollar yamanır. Ama sanki kara kış denen meret bir tek Moskova’da varmış, ve de bir tek burada o çukurlar asfaltla değil kumla, samanla doldurulmuş gibi baharda binlerce çukur yolları tekrar savaş arazisine çevirir. Onun için de Ruslar yüz yıllardır “Bu memleketin iki derdi var: Aptallar (duraki) ve yollar (darogi)” diye işi gırgıra vurur.
“Elin derdi beni gerdi” misali, gene Moskova’ya dair derin düşüncelere beni gark eden hadise, Hadise’nin hayli iddialı olduğu Eurovision şarkı yarışmasının burada yapılacak olması. Dün organizasyon komitesi, devlet televizyonunda ballandırarak hazırlıkları anlatıyor. Ana fikir şu: “Öyle bir organizasyon yapacağız ki, yedi düvel biz Rusların kim olduğunu görecek. Onlardan altta kalır yanımız yok. Moskova’ya gelen yabancı konuklar için her şey üst düzey olacak.”
Sonra da görüntüler ekrana geliyor. En pahalısından ve kalitelisinden yepyeni Alman malı otobüsler başkent sokaklarından geçiyor. Üzerlerinde zümrüd-ü anka kuşlu rengarenk Eurovision logosu var. Bu otobüsler yabancı heyetleri gezdirecek. Yollarda onlar için özel şerit açılıyor, üzerlerine özel logolar logoları basılıyor. On binlerce afiş, poster sokakları süslüyor. Oluk oluk para akıyor...
Hani öbür yanda bu şehrin sıradan insanlarının hayatını kolaylaştırmak için bunun onda biri efor harcansa susup oturacağız. “Dünya aleme rezil olmayalım” kaygısıyla her şey bu kadar abartılırken, “Kendi vatandaşımız günlük hayatında rezil rüsva olmasın, insan gibi yaşasın” diye Sovyet devrinden kalma acınası otobüslerin yerine yenileri alınmış olsa... Eurovision için şehir merkezinde bakımlı, özel şeritler yapılırken, şehrin dört bir yanındaki çukurlara düşen arabaların, insanların derdi de birilerini gerse... Trafiği felç eden 500 metrelik yol yapım çalışması ‘üçüncü zafer yılına’ girmese...
Ama bunlar yine “küçük meseleler” işte. Petrol gelirlerinin oluk oluk aktığı on yılda, ıstanbul-Ankara otobanı kalitesinde 10 kilometre yolun yapılamamasına, hala Moskova-St.Petersburg yolunda giden arabaların köyün tavuklarına, köpeklerine, olmazsa pusuda yatan trafik polislerine toslamasına pek aldıran yok... “Bürokrasiyi azaltıyoruz, işinizi halletmek için on kapıyı dolaşmaya gerek yok, ‘tek pencere’ uygulaması başlatıyoruz. Her işi tek bir pencerede halledeceksiniz” diye alayı vala ile duyurulan uygulamaların, yüzlerce kişinin sahiden de tek bir pencere ve tek bir memurun önünde saatlerce beklediği, ‘kuyruk sırası’nın yüzlerce dolara satıldığı ‘Rusya pratiklerine’ dönmesi bu ülkenin normallerinden...
Odağa “insanı” koymayan sistemlerin başarılı olması imkansız. Vitrine ne koyarsanız koyun, içeride raflar boşsa olmuyor, olamıyor. Rusya hala insanın devlet karşısında çoğu kez bir sinek kadar değer ifade ettiği bir ülke olmaktan kurtulamıyor. “Önce vatan” lafının sevgi ve bağlılık yemini diye paketlenip aslında ‘uyku hapı’ niyetine kullanıldığı ülkelerde de böyle, “önce devlet” kuralının her yere kazındığı coğrafyalarda da... “Önce devlet”ten “önce insan”a, hadi o da olmadı “öncü devlet”e geçilmedikçe ‘yarı açık cezaevi hayatı’ devam edecek...
3.5.2009
Реклама