Kızlar için de 50 dolar 'göz kirası' alırsak...
![]()
Rusya’nın tadı kaçtı. Bu aralar topyekün cep delik-cepken delik hallerdeyiz. Oluk oluk akan petrol paraları suyunu çekiyor. Gazı, petrolü anında altına çeviren simya ilmine vakıf olduğumuzu sanmıştık; fena yanılmışız.
‘Yürüyen merdiven’ bizi alıp arşı alaya kadar yükseltiyor diye keyfimize bakarken bastığımız basamaklar çöküyor ve birer ikişer aşağıya yuvarlanıyoruz. Kerameti kendinde bilen akılsızlığı, aç gözlülüğü, iş bilmezliği yüzünden iflasa sürüklenen herkes -ki anlı şanlı oligarklar en önde- şimdi devlet kapısında avuç açmış ‘Kurtar beni baba!’ diye hançeresini yırtıyor. On yıl sonra bütçe ilk defa açık veriyor.
Ve işte bu kara deliği kapatabilmek için ‘Zihni Sinir proceleri’ üretme yarışına Federal Göçmen Dairesi’nin başkanı da katılmış. Deli Dumrul modeli öneriyor. Formulü basit:
Her yabancıdan bir 30 dolar daha kesmece, işleri yoluna koymaca, Rusya’yı düzlüğe çıkarmaca!..
Daha dün nüfus hızla azalıp ekonomi hızla büyürken iş gücü açığını kapatma uğruna yabancılara ‘Geel geel, kim olursan ol yine gel’ diyen hoşgörünün tabutu çivilendi; kriz ve işsizlikle birlikte ‘Ya sepetleyelim, ya da bunların etinden sütünden daha fazla yararlanalım’ denilir oldu.
Elbette özünde bir yanlışlık yok; herkes önce kendini düşünecek. Ama yöntem, üslup, vicdan, izan denen şeyler var hayatta. Bu aralar burada pek esamesi okunmayan...
Bu yabancılar zaten hukuken çalışınca devlete vergisini, harcını; illegal çalışınca polise, memura rüşvetini verdi, veriyor. Eh, oldu olacak şimdi ‘ayakbastı parası’ diye 500’er dolar, kızlara bakıyorlar diye ‘göz kirası’ 50 dolar, ciğerlerini Rusya’nın havasıyla dolduruyorlar diye ‘hava parası’ 100 dolar versinler, oligarklar da kurtulsun, dış borçlar da ödensin!
Sovyet devri, tembelliği, yan gelip yatmayı geçer akçe yapmak için ideal bir sisteme dönüşmüştü. Zaruri
ihtiyaçları devlet baba zaten karşılıyordu. Suyu getiren ile testiyi kıranın aynı muameleyi gördüğü, özel mülkiyetin tadının bilinmediği bir düzende çalışmak, çabalamak enayilikti. ış bilmek ama işe gitmemek, ‘idare etmek’ yeterliydi.
Sonra SSCB yıkıldı, birkaç sene dibin dibinde sürünen, açlığın sınırında dolaşan halk, kaosun en fecisini yaşadı. Ama sonra memleketin sonu gelmez yeraltı zenginlikleri hatırlandı, dünyada da fiyatlar roket hızıyla çıkmaya başlayınca ve para yağmur gibi yağınca yine hayal alemine dalındı. Yine uyanık olmak, su gürül gürül akarken testiyi doldurmak, ‘devlet malı deniz-yemeyen domuz’ şiarına sığınmak, ödenmeyecek krediler almak, har vurup harman savurmak için zemin oluştu.
şimdi bir kez daha ‘serbest düşüş’ devrindeyiz. Ama işte yine, çalışmadan, üretmeden, petrole gaza bağımlılıktan kurtulup rekabetçi bir ekonomi yaratmadan, sıkıya gelmeden nasıl çıkış yolu buluruz diye kafa yoranlar çoğunlukta. Cin Ali’likten vazgeçilmiyor.
‘Rusya’nın dertlerini nasıl çözeriz’ diye düşünürken, yabancı işçilerden haraç kesmekten tutun da gümrüklerde vergilerin arttırılmasına kadar bin türlü ‘çözüm’ akla geliyor da, en basit ve yegane çözüm gargaraya getiriliyor: Çok çalışmak ve üretmek!
Rusya’nın iflah olmaz derdi işte bu.
Bu paradigma er ya da geç iflas etmezse, bir gün tünelin ucunda gördüğümüz ışık, karşı yönden kopturup gelen bir başka lokomotifin ışığı olacak.
12.4.2009
Реклама