Ortaya karışık hayatların şehri...
![]()
Muhtemelen Türk restoranı aranmış, bulunamamış. Ya da felekten rutin ötesi bir gece araklanıp, kebapsız-soğansız bir geceye karar kılınmış. Ama menü Rusça-ıtalyanca olunca, masa efradı ve garson arasında ortak dil bulunamayınca, Tarzanca şu lanet olası ıtalyanların yemeklerini tarifte kifayetsiz kalınca... “Ortaya karşık bir şey söyleyelim” diyor birisi. Can simidini atıyor. Diğerleri sarılıyor. “En iyisi” diyorlar. “Herşeyden biraz...” Önce el kol hareketleriyle ‘ortaya karışık’ tarifi yapılıyor.
Ama garson anlayışsız; bön bön bakıyor. Sonunda birisi “Asorti!” diyor, sihirli kelimeyi bularak. ılerleme yok; garson ıtalyan mutfağından ‘ortaya karışık’ çıkartmayı beceremeyecek gibi... Açlık, gerginlik, anlayışsızlık, iletişimsizlik ‘asorti’ yapmış halde... Biz hesabı ödeyip kalkarken, durum ‘karmakarışık’. Allah’tan Rusça bilen biri gruba dahil oluyor da ortalık yatışıyor.
Tam da ben şu ‘ortaya karışık’ mevzusuna kafayı takmışken oluyor bunlar. Küreselleşmeyle kimliksizleşme arasında sınırın yıkıldığına iman etmeye başlamışken. Etraf renkli örnekten geçilmezken.
Kendimi bildim bileli, bu şehirde pek alışık olmadığımız ‘düzgün’ servisin adresi olan bir Amerikan kafe-restoranı (‘diner’ diyorlar) var. Bildik hamburger, bilumum yağlı-kolestrol deposu yiyecekler işte. Servisin hatırına yabancıların gözdesi olmuş iki-üç şubeli bir zincir.
Geçenlerde bunların birinde, nargilelerle ıkea’dan alınma ucuz kanepelere kurulmuş gençleri görünce dumura uğruyorum. Gözünüzün önüne şöyle bir manzara getirin: ‘Route 66’ üzerinde, fonda country müziği çalan, milletin patates-burger yediği, yüzde 100 Amerikan bir mekanda bağdaş kurup nargile tüttüren kovboylar! Hiç olacak iş mi? Herşeyin bulamaç gibi birbirine karıştığı, ‘ortaya karışık’ hayatın Moskovası’nda gerçek olmuş bir ultra-fantazi!
Bu coğrafyaya özgü başka trajikomik durumlar: Mesela ‘suşi ve Azeri mutfağı’nın birarada olduğu restoranı başka nerede görebilirsiniz? Ya da kapısında ‘nargile-Çin-Japon-Özbek mutfağı’ yazan bir kafe? Peki ‘Çayhane-suşi-DJ show’ tabelalı bir mekana ne dersiniz?
Moskova’da gitgide her şey ‘ortaya karışık’ bir hal almaya başlıyor. Başka türlüsü yoksulluk, değilse de eksiklik gibi algılanır oldu. ‘California roll’ üstüne yağlı Özbek pilavı, yanında ev yapımı tiramisu ve üstüne de mojito patlatıp nargilenizi tüttürmek için ayrı mekanlarda koşturmanıza gerek yok: Hepsi aynı dükkanda emrinize amade. Herşeyden 100 gramı bir kiloya tamamlayıp satıyoruz. Tatlıyla tuzluyu, acıyla ekşiyi aynı tavada pişiriyoruz. Yiyip içtiğimizle sınırlı değil bu; hayatımız da aynı minvalde:
Sabah romantik aşık oluyoruz, akşam seks müptelası kesiliyoruz, sonra bilmediğimiz bir yatakta yalnız başımıza uyanıyoruz...
Sabah evden zengin çıkıyoruz, öğlen iflas ediyoruz, akşam yeni bir kontrat cebimizde dönüyoruz...
Sabah işe gidiyoruz, öğlen çıkışımız veriliyor, akşam girdiğimiz yeni işten kovuluyoruz...
Sabah arabamızla çıkıyoruz, öğlen trafikte tıkanıp metroya atlıyoruz, gece bir taksinin kusmuk kokulu arka koltuğunda evin yolunu bulamıyoruz. ..
Sabah “Bu hayat böyle sürmez” diye söyleniyoruz, öğlen “Ya herru, ya merrru” diyoruz, akşam “Yarın tekrar başlamalı” diye karar veriyoruz...
Kriz-mriz vız geliyor. Bu şehrin temposu hiç düşmüyor. Çarkında hepimizi öğütüyor. Lunaparka giren çocuğa çeviriyor; her oyuncağa saldıran veletler gibi ışığın peşinde sürükleniyoruz. Bir tek huzur vermiyor. Bir de can sıkıntısı...
Her yandan adrenalin fışkırıyor. Bir şeyi seçmek, pek çok şeyden vazgeçmek; biliyoruz. O yüzden herşeyi ortaya karışık alıyoruz; öyle yaşıyoruz. Kafamızda huzurlu, uzak bir denizin mavisi “Geeel, gel!” diyor; gözlerimizin önünde kan kırmızısı bir şal, burnumuzdan ateşler fışkırarak adi bir matadoru andıran bu şehrin üstüne üstüne gidiyoruz. Kaybedeceğimizi bile bile. Karmakarışık...
22.3.2009
Реклама