Bir parkta huzur ve huzursuzluk üzerine...
![]()
Moskova’da Çin Büyükelçiliği’nin hemen önünde, Mahatma Gandi Parkı var. Yıllardır ihmal edilen, ama kendi sadeliğiyle güzelliği harmanlanmış mahalle parkımız... Birkaç yıl evvel bu büyük yeşilliğin ortasında mütevazı bir de çocuk parkı vardı. Kum havuzu, salıncağı, iki eski bankıyla. Bir gecede bunlar uçtu, gitti. Ne olduğunu anlayamadık. ıyimserler, “Ekonomi düzelince şehirde herkes çocuk yapmaya başladı, belediye bu yüzden parkları yeniliyor. Ondandır” dediler.
Haftalar, aylar geçti. Gidenlerin yerine yenisi gelmedi. Parkı mesken tutan anneler, bakıcılar, bebekler ne oynayacak ne de oturacak yer bulabildi. O sıralar medyada, benim Türkiye’den çok alışık olduğum klasik haberler artıyordu: ınşaat uğruna katledilen parklar, iş merkezlerine dönüştürülen eski okul ya da çocuk yuvası binaları...
Derken ilk şayialar işitilmeye başlandı. Büyük bir inşaat şirketi, bu prestijli parkın bir köşesinden arsa koparıp pahalı lüks bir site yapmak istiyordu. Kimileri, Moskova Belediye Başkanı Yuri Lujkov’un inşaat işinden köşe olan, Forbes’ın milyarderler listesine tek Rus bayan olarak giren karısı Yelena Baturina’nın bu işte parmağı olduğunu söylüyordu. Dedikodular ayyuka çıktı. Huzursuz bir bekleyişteydik.
Bir gün parkın giriş çıkışlarındaki ağaçların gövdelerine yapıştırılmış el yazısı notlar görüldü. ‘Bir dost’ uyarıyordu: “Mahallemizin parkını elimizden almak istiyorlar. Önce çocuk parkını yok edip, eskiyen bankları ve havuzu yenilemeyip buradan ayağımızı kesmeyi ve ‘Burası zaten terk edilmiş bir park’ dedirtmeyi amaçlıyorlar. Sonra da satılık bürokratlarla işbirliği yapıp parkın statüsünü değiştirecekler ve inşaat izni verecekler. Buna engel olmalıyız. Direnmeliyiz.”
Verilen gün ve saatte, parkın havunuzunun etrafında toplandık. Sadece altı kişi. Ben ‘yabancı’ olduğum için bir adım kenarda durup dinledim. Duyuruları yazan orta yaşlı, iki çocuk annesi bir kadın ‘eylemin önderi’ydi. Diğerlerinin yanında benim dikkatimi o yaşlı adam çekti.
Dimitri Sergeyeviç. Düzgün giyimli, görmüş geçirmiş, sakin, mantıklı, az-öz konuşmayı ve dinlemeyi bilen, 70’ini devirmiş bir eski tüfek... ınşaat için en ufak bir adım atılırsa derhal toplanma, eylem yapma, medyayı çağırma kararı aldılar. Dağıldık. Sonra birkaç yetkili makama ‘bayrak gösterisi’ yaptılar. Aylar sonra birkaç salıncak, kaydırak ve bank zoraki geri geldi. Ben kerametin Dimitri Sergeyeviç’te olduğuna iman ettim.
O günden beri Moskova’da yüzlerce değilse de onlarca park tırtıklandı. Olmadık yerlere küstahça inşaatlar dikildi. Mahkeme kararları hiçe sayıldı. Parkına, huzuruna, oksijenine, geleceğine sahip çıkmak isteyenler dövüldü, hatta kimleri öldürüldü. Rant uğruna her yol mübah sayıldı. Kirli bürokratlar üç maymunu oynadı. Moskova cangılında yapanın yanına kar aldı. En son, yeni Moskova-St.Petersburg otoyolunun geçirileceği arazide ormanın katledilecek olmasına direnen bir yerel gazeteci ölümüne dövüldü. O habere önce ürkek, sonra inançlı sahip çıkanlar olunca, belki de Rusya’da ilk kez bir büyük proje mecburen durduruldu. Oysa son 15 yıldır bu şehir alenen yağmalanıyor. Kimliği, geleceği yok ediliyor. Parklarına bakıp huzur verici yeşillikleri değil, yeşil dolarları görenler çoğalıyor. ınsanlığın tabutu çivileniyor.
ışte ben bu umutsuz zamanlarda Dimitri Sergeyeviç’in gölgesine sığınıyorum. “Merak etmeyin, biz nelere direnmiş bir nesiliz, bunlara teslim olmayız” diyor. Benim oğlanla onun torunu, olup bitenden habersiz yazın ördekleri, kışın güvercinleri yemliyor. Torunu Saşa’nın nefis bir ‘golden retriever’ olan köpeği ‘Tima’ ekmekleri kapmaya çalışan güvercinlerle şakalaşıyor. Ben, çocuklar büyüdüğünde burada park kalıp kalmayacağını düşünüyorum. Bir de parksız kalan Türkiye’nin şehirlerini hatırlayıp kederleniyorum.
29.12.2008
Реклама