PAZAR YAZISI/ Rusya'ya bakarken insanını görmeyen Ankara...
![]()
Mesela Başbakan’a soracak olsanız, Kafkasya ışbirliği Paktı çok büyük projedir, ama Türk TIR’larının aylardır Rus gümrüklerinde sürünmeleri ‘abartılmaktadır’...
Ankara’daki bürokratların, hangi akla hizmetse, altına imza attıkları protokoller, verdikleri sözler Moskova’nın elinde kapı gibi koz olurken, bizim yıllardır halı altına süpürdüğümüz ‘çifte fatura’ gibi meseleler kokmaya başlarken, bunlar üzerinde tartışılmaya gerek duyulmayan basit işlerdir, yapanın da yanına kar kalır...
“Rus-Türk ilişkilerinde çok boyutlu ortaklık hedefine dört nala koşuyoruz” lafları her vesile gür sesle tekrarlanır, ama beri yandan Türk vatandaşlarının Moskova’da kendi devletinin kapısında çektiği çileyi Ankara’daki efendiler görmez.
Bu ülkede birkaç yüz vatandaşımızın yaşadığı 15 yıl evvelinde konsoloslukta kaç personel çalışıyorsa, bugün Türk varlığı 50 binleri aşmışken de personel sayısı neredeyse aynıdır.
Hem işleri vakitlice görülemeyen vatandaş, hem dağ gibi biriken işlere yetişemeyen zavallı personel kızgın boğalar gibi köpürür, cinnetin sınırlarında dolaşır, ama kimse tınmaz.
Allah gecinden versin, konsoloslukta öfke patlamasıyla yaşanacak bir ‘üçüncü sayfalık olay’ beklenir sanki, parmağı kıpırdatmak için.
Neredeyse bütün büyükelçilikler ayrı binalarda, ferah mekanlarda konsolosluk açıp yükü hafifletmiş, vatandaşına ve Ruslara insan gibi hizmet vermeye başlamıştır. Bizde ise ağırlıkla kendi vatandaşının dertleriyle uğraşan konsolosluk ahalisi, büyükelçiliğin içinde avuç içi kadar mekanda balık istifi çalışırken camın o yanında; kuyrukta çile dolduran vatandaş camın bu yanında küfür kafir olur.
Ve bilir misiniz, konsoloslukta çalışanlar Moskova’da bir belediye otobüsü şoförü kadar maaşa talim ederek yapar o işleri?
Vatandaş “Bu monşerler bize hizmet etmiyor” diye yakınır, ama kazın ayağı pek öyle değildir.
Ve Ankara sus pus oturur, Dışişleri Maliye’ye atar topu, onlar Meclis’e, Meclis taça...
Abdullah Gül’ün dışişleri bakanlığında da, cumhurbaşkanlığında da gücü her şeye kadir tek parti iktidarının çözemediği ‘küçük’ meselelerdendir bu.
Başka ‘küçük meseleler’ de hep rafta durur.
Mesela bir Türk ilkokulu yoktur bu memlekette, iki kalas bir heves açılan Türk Çocuk Kulübü de sahipsizlikten kapanır. Çocuklarımız Türk dili, kültüründen gittikçe kopar, kimse gamlanmaz.
Mesela yıllardır yurtdışında Türk kültür merkezleri kurulması gündemdedir. Meclis’e gelir gider, adına Yunus Emre kültür merkezleri denir. Bir rüzgar eser, bir umut tomurcuklanır. Yeni büyükelçi gelir, “ılk hedef kültür merkezi” diye göz kırpar. Sonra yine rüzgar döner, ‘büyük meseleler’ hatırlanır, bunlar rafa kalkar.
Bir türlü küçük ve büyük meseleleri birarada götürmeyi beceremeyiz.
Birisi kapıdan girince öbürü bacadan çıkar.
Rusya’da Türkiye Yılı heyecanı bir yerlere saklanır, Fatih Akın’ın güzelim ‘Yaşamın Kıyısında’sını Moskova’nın 150 kişilik soğuk bir sinema salonunda tek başınıza seyrederken “Keşke hanımı da alsaydım, ‘Senin için sinema kapattım!’ derdim” diye kendinizin bile gülmeyeceği espriler yaparsınız.
Hayatı belki de kolaylaştıran, çıkış ile varış limanınızın pek çok şeyde olduğu gibi bu küçük ve büyük meselelerde de birbirine çok benziyor olmasıdır.
Burada da bir tuhaf savaşın ardından yelkenleri dolduran milliyetçilik rüzgarlarını, NATO’ya haddini bildirme tamtamlarını, pazuları şişirme pozlarını, silahları gömüldüğü yerden çıkarma telaşını, ‘Yeni dünya kurulur’ haykırışlarını, okyanus ötesine atılan fırçaları, velhasılı büyük meseleleri neon ışıkları gibi yanıp sönerken görürsünüz.
Ama gittikçe zorlanan ekonomi, cüzdanları boşaltan pahalılık, bezdiren bürokrasi, günlük hayatta mantığın köküne kibrit suyu döken uygulamalar aklınıza gelir, kendi ‘küçük meselelerinizin’ peşi sıra ağır aksak yürüsünüz.
Ne zaman ki vatan, millet diye başlanır söze, ben korkarım.
14.9.2008
Реклама