PAZAR YAZISI/ Moskova'da yaşamanın es ve pes noktaları
![]()
Evimizin önündeki daracık sokak her daim sıkışık. Sağa sola dikkatsizce park edenler yüzünden iki araba yan yana zor geçiyor. Karşıdan gelene genelde yol veriyorum. Hele de bayansa. Gazlayıp geçmek varken, sağa kırıp bekliyorum. Karşıdan gelen, bu jeste ne kısa bir kornayla, ne bir selamla karşılık veriyor. Bakmıyor bile. Basıp gidiyor. Arabanın fiyatı arttıkça kabalık daha da artıyor.
Geçenlerde bizim katta asansörden çıkıyorum. Önümde, komşumuz olduğunu tahmin ettiğim, efendi görünüşlü bir adamın iki elinde üç-beş torbayla, marketi eve taşımakta olduğunu görüyorum. Dairelerin olduğu koridordan evvel ortak bir demir kapımız var. Onu açmakta zorlanıyor. Hemen atılıyorum. Kapıyı açıp, o geçene kadar tutuyorum. Yürüyüp gidiyor. Sanki mecburmuşum gibi. Tek bir laf etmeden! Bir tek kelime sarf edecek; “Spasibo” diyecek ve insanlık mezarından kalkacak. Ama demiyor. Ben “Bu kadarına pes” diyorum.
Bu davranış bozuklukları ya hep vardı, ama ben fazla takmıyordum, ya da bu şehirde zenginlikle doğru orantılı olarak artıyor. “Rusya’nın” diyerek memleketin kanına girmeyeyim, ama Moskova’nın kabalığı, saygısızlığı, sevgisizliği her yandan pis bir irin patlarmış gibi fışkırıyor.
Neden bu kadar kaba insanlar? Neden bu kadar hoyrat, nobran? Neden şehrin yarısı barut fıçısı, diğer yarısı kibrit kutusu gibi?
Moskova’yı soracak olursanız kimisi ‘Altına hücüm’ yıllarının Amerikası’na benzetir, kimisi 1930’ların şikagosu’ndan dem vurur. Yani para için herşeyin mübah olduğu bir cangıl. Güvensizliğin, yarın endişesinin kol gezdiği, akan sudan testi doldurmak isteyenlerin birbirini ezdiği, orman kanunlarının işlediği bir vahşi dünya.
Bana kalırsa bu dünyada en baskın duygu KORKU.
ınsanlar korkuyor. En balıdırı çıplağı da, milyarlarca dolar servet ve onlarca silahlı koruma sahibi olanı da... Korkuyor herkes. Rahat uyku uyuyamıyor. Bu da psikolojisini tahrip ediyor. ınsani ilişkileri sıfıra indiriyor. Herkesin korkusu kendine: Bir gecede ya da birkaç yılda kazandıklarını bir anda kaybetmekten korkuyor. Bir gün kapısını birinin çalıp herşeyini sıfırla çarpmasından korkuyor. Elinde baltayla ilerleyip hasat derdiği bu şehirde, cevabını veremeyeceği sorularla karşılaşmaktan korkuyor. Servet olsa da, parayla satın alınamayan şeyler olduğunu bilmekten, işte bu yüzden şapkanın düşüp kelin görünmesinden korkuyor. Ve zannımca, bu kabalık ve mesafeli ilişki hali, onlar açısından bir koruma kalkanı vazifesi görüyor. Yani insanların kabalığı, korkularının zırhı.
Gece mezarlıktan geçerken çalınan ıslıktan farkı yok. Zayıflıklarını göstermemek için kabalıklarına sığınıyorlar.
Kabalık ‘hayatın normalleri’ haline gelince, farkında olmadan siz de aynı yolun yolcusu olmaya başlıyorsunuz. Kabalaşıyorsunuz. Tıpkı dünyanın neresinde olursa olsun, polisi gördüğünüzde “Aman başıma iş gelir” korkusuyla irkilip kaldırım değiştirir gibi. Moskova sizi kendi kalıbında eritiyor zamanla. Medeni bir ülkeye gittiğinizde arkadaşlarınızdan, “Konu komşuya selam versene yahu, bu ne kabalık, bizi de rezil etme” diye ihtar alıyorsunuz.
Ben de korkuyorum. Bir gün bu kabalık, kapkara bulutların tepemizden eksik olmadığı alem yüzünden bıçak kemiğe dayanacak, bomboş bir bavulla, ama kafamın bavulu ziyadesiyle dolu, tek yön bir biletle çıkıp gideceğim diye... Korkunun krallığında selamsız sabahsız yaşamaktan artık pilim bitecek diye...
18.5.2008
Реклама