Beyaz köşebentli fotoğraflar...
KAAN AKOBA... TürkRus.Com'un yazıları sabırsızlıkla beklenen, keyifle okunan yazarı... İşi, Rusya'daki yaşamın detaylarında, esasa dair "anlam avcılığı" yapmak... İşte son yazısı: Siz, köşelerinden birine titreyen ellerle damga vurulmuş vesikalık bir fotoğrafın üzerindeki fazla gelmiş mürekkep henüz tam kurumadan ve bir de üstüne üstlük aceleyle kapatılmış sayfalar yüzünden de iyice 'zor okunan yazılar' ile geçmişte hiç sıkıntı yaşadınız mı?
Daha sadece on beş yirmi yıl kadar önce, elektronik ortamlarda hazırlanıp depolanan veriler bu kadar yaygın kullanılmaz ve insan ile kağıdın asırlardır süren dostluklarının arasına da bilgisayar ekranları bu derece girmemişken, o ne olduğu anlaşılmayan mühürlerden çok çektiğimden olsa gerek, şimdilerde anlatılar kaleme alıyor ya da homojen olmayan topluluklara sesleniyorsam, kolay okunabilmeye, anlaşılabilmeye özellikle gayret gösteriyorum.
Ancak her ne kadar birbiri ardına hızla ve özensizce yazılar yazıp, daha birisinin mürekkebi kurumadan (!) diğerine geçmek, sürekli bir şeyler anlatan adam olmak istemesem de Rusya'da yaşam, detaylara dikkat eden bir insana bolca malzeme vermekte doğrusu hiç de cimri davranmıyor.
''Ne iş yapıyorsun?'' diye soranlara, boş böbürlenmelerle ''Bankacıyım'' demeye henüz yeni başladığım günlerde, şubelerin en tozlu odalarının en karanlık köşelerinde kalmış, bir bacağı da mutlaka diğerlerine göre daha kısa olan masalarda, işte o 'damgalı vesikalık'larla cebelleşirdim.
Kalemi titretmemek, mürekkebi fazla kaçırıp da aslında bir şey anlatmaya çalışırken laf salatasına çevirmemek ve bir de özensizce yazıp acelecilik yüzünden gözden kaçabilecek hatalar yapmamak uğraşı, o günlerden kalan ''Ben çektim, bari başkaları çekmesin'' kaygısından olmalı diye düşünüyorum.
Ne çok saatler harcardım sırf bir evrak sahte mi gerçek mi tespit edebilmek için, fotoğrafın üzerinde kaşesi olanın Beyoğlu'nun kaçıncı noteri olduğunu çözmeye çalışırken.
Hani pazardan bir şeyi biraz pahalıya almışsınızdır da kendi yüreğinizi hafifletmeye çalışırsınız, ''Amaaaan şimdi üçe beşe niye bakayım? Hoşuma gitti aldım işte, canım sağolsun'' dersiniz ya. İşte ''Beyoğlu Üçüncü ya da Beşinci Noteri, ne farkedecek sanki?'' demek o kadar da kolay değildir. Hata yapmamak için özendikçe, detaylara gömülür insan ve önce gözlüklerin numaraları büyür, sonraları büyüteç bile yetmez olur.
Teftiş Raporu, Kurul'a ulaşınca artık herşey bitmiştir. Tek bir yanlış, güvenilirliğini kaybeden bir müfettişin o andan sonra yazacağı bütün raporlarının didik didik edilerek hata aranmasına sebep olur.
Yazdıklarına dikkat etmek, yazmadan da iyice inceleyip doğrusunu öğrenmek, işte bunun için çok önemlidir.
Bana tüm bunları hatırlatıp düşündürten, geçenlerde pazardan satın aldığım bir masal kitabının arasında unutulmuş siyah beyaz vesikalık bir fotoğraf oldu. Fotoğrafın sağ alt köşesi merkez olmak üzere, çeyrek daire kadar bir bölüm beyaz bırakılmıştı. Karanlık odada negatiflerle çalışırken, o zamanın sınırlı teknikleri ile gerçekleştirilmiş, günümüz ölçülerine göre ise son derece basit bir uygulama.
Fotoğrafı bir süre inceledikten sonra, içimden ''Sanırım bu coğrafyada, müfettişlerin çalışma koşulları ile daha çok ilgileniyor olmalılar'' diye geçirdim.
Fotoğrafın üstünde okunmayı zorlaştıran, içiçe geçmiş kıyafetler ve yazılar sorununu Ruslar, bundan yıllarca önce, kaşenin daha kolay okunması için yapılmış bir çeyrek dairelik beyazlık ile halletmişlerdi. Basit ama iyi bir çözüm ve her çözümün aslında çok zor olmayabileceğini de gösteren bir örnek.
İlk kez gördüğüm bu detayı Ruslar, 'köşeli', 'köşebentli' diye tanımlıyor ve bir süre öncesine kadar da resmi evraklarla kimi kimliklerde de çok yaygın olarak kullanıyorlarmış.
Uzun lafın kısası ; ''Keskin köşelerimizi yuvarlatarak, hayatı en azından belki birazcık bile olsa kolaylaştırabilmek ne de güzel olurdu...''
akoba66@yahoo.com
12.12.2012
Реклама