PAZAR YAZISI/ Sabretmeyi öğrenmeden uzun yaşanmaz bu memlekette...
![]()
Koku saçan orta yaşlı adam, sabahın bu saatinde henüz afyonunu patlatamamış gözlerle baktı. “Seninle uğraşamam” der gibi dudağının kenarıyla “Hıh” yaptı. “Ben de tam onu soracaktım” dedi. Ağzını açınca koku daha da kesifleşti.
Bir elinde ödeme makbuz görünen, öbür elinde muhtemelen bir şişe ucuz votka, bir dilim siyah ekmek, iki dilim Doktorskaya salamı, bir elma, bolca fuzuli kağıt, bir de Argumenti i Fakti gazetesi olduğunu tahmin ettiğim eski Bond çanta olan, sıranın başlarındaki gözlüklü ihtiyar müdahil oldu. “Orada oturan delikanlı sonuncu olmalı” dedi. Gözler, sırtı dönük oturan kadına döndü. Arkadan kısa siyah saçlar, kaz tüyü bir mont, kot pantalon görüldü. Yüzünü yavaşça çevirdi. “Ben delikanlı değilim, kadınım” dedi tiz, alıngan bir ses. “Hamile olduğum için burada oturuyorum.”
Gözlüklü ihtiyar hem şaşırdı, hem alındı. “Hoppala!.. Ne bileyim senin kadın olduğunu!.. Kadınsan etek giy. Allah allah!” dedi. Öteki Sovyet melodramlarından ödünç alınma, ağlamaklı bir sesla cevap verdi: “Siz saygıdeğer bir beyefendi olsaydınız, hamile bir kadınla böyle konuştuğunuz için özür dilerdiniz.” Cevap gelmedi, mevzu kapandı.
Kuyruktan bir kişi eksildi. ışi biten, bukleleri omuzunda dans eden genç bir kadın, eliyle votka kokusunu burnundan uzaklaştırararak çıkıp gitti. Camekanın arkasında yüz yıldır bu işi yaptığını düşündüğüm babuşka “Sıradaki!” diye bağırdı. Üniversite öğrencisi olduğunu düşündüğüm genç sessizce bir kağıt uzattı. Kadın gözlüğünün üstünden bir saniye baktı, parmağıyla salonun öbür ucunda, benim de bir paket almak için beklediğim pencereyi gösterdi.
“Yarım saattir kuyruktayım, niye oradan alacağım yazmıyor?” “Rusça anlamıyor musunuz? Oraya!” diye kestirip attı kadın. Kulaklıkla müzik dinleyen, “Buraya nerden düştüm?” bakışları atan genç söylenerek kuyruktan çıktı. Gözlüklü ihtiyar, havan dövücünün hınk deyicisi kesildi. “şimdiki gençler böyle” dedi, “Sorumsuzlar”. Delikanlı, görevlinin olmadığı pencereye seyirtirken, “Dede, sen iyisi mi çeneni kapa!” dedi. ıhtiyar tırstı, oturan yaşlı teyzeye bakıp “Neylersin” gibisinden omuz silkti.
Sıranın başındaki iki büklüm ihtiyar kadın, anlaşılan emekli maaşını çekiyordu. Yüz doları bile geçmediğini tahmin ettiğim aylığını beklerken, kendi kendine konuşur gibi, çekinerek memur babuşkaya sordu: “Kriz var diyorlar. Rubleye ne olacak acaba?” Öteki başını bile kaldırmadan, havlar gibi kestirip attı: “Ben ne bileyim? Sen rubleye iyi bir şey olduğunu duydun mu?” Gazete okuyan babuşka lafa karıştı: “Putin kriz olmayacak dedi.
Ama bizde ne deseler tersi olur ya...”
Ayakta zor duran votkacı, “şimdi bir sigara içip geliyorum” diye ortaya konuşup çıktı. Kimse karşılık vermedi. Salona sessizlik çöktü. Aralıklarla memur kadının vurduğu mühürün ve öbür kadının çevirdiği gazete sayfalarının sesi işitildi.
Yarım saattir Godot’yu bekler gibi, paket işlerine bakan memuru bekliyordum. Küçük postanede sadece suratsız babuşka çalışıyordu. Başka da kimse yoktu. Delikanlı, “Lanet olsun. Kimse gelmeyecek” dedi bana doğru, sonra kapıyı çarpıp çıktı gitti.
Tam o sırada pencereye suratsız bir genç kız geldi. Ben hemen ayaklandım. Elimdeki makbuzu önüne koydum. Hiç oralı olmadı. Bankonun camına bir kağıdı ışık hızıyla yapıştırdı ve tek kelime konuşmadan dönüp arka tarafa gitti. “Bir saat teknik ara” yazıyordu. Gözlüklü adam, kapıyı çarpan gencin ardından söyleniyordu: “Bu gençler çok sabırsız. Sabretmeyi öğrenmeden uzun yaşanmaz bu memlekette...”
23/11/2008
Реклама