Kadınlarla berber muhabbeti...
![]()
“Aç doyar, açgözlü doymaz” diyorlar ya. Moskova’da emlak en karlı yatırım olunca, son üç yılda üçe katlanınca, arsa da kıymete binince, kitabına uydurup, Sovyet yadigarı kreşleri yıkıp yerlerine pahalı iş merkezleri, ultra lüks apartmanlar dikmeye başladılar. Boyu devrilesiceler! Ama işte büyük meselelerden bunlara sıra gelmediğinden, her kreş için (detskiy sad - çocuk bahçesi diyorlar burada kreşe) uzun kuyruklar var şimdi. Çocuk doğduğunda kuyruğa adınızı yazdırsanız, üç yaşında ancak sıra geliyor. Ki o da yine rüşvetsiz, hediyesiz zor.
Donskaya Manastırı’nın dibindeki bu mütevazı berberin (kapısındaki tabelaya göre ‘güzellik salonu’) üç koltuğundan birinde otururken, memleket havadislerine kulak kabartıyorum. Kendimi ellerine teslim ettiğim bakımlı babuşka da, arada es vererek, dozu iyi ayarlayarak, ortaya konuşuyor. Yanımdaki koltukta saçı boyanan geçkin kadın arada havan dövücünün hık deyicisi gibi onaylıyor onu. Müşteri bekleyen bir başka ‘usta’ kız, cep telefonuyla deliler gibi mesaj yazmakla meşgul. Her sessizliği ve sinirlerimi, yeni gelen mesajın garip sesi bozuyor.
Evin tam karşısındaki süper-püper salonumuz tarifeyi 1800 rubleye (neredeyse 80 dolar) çıkardığından beri, benim birkaç telden ibaret saçımı oraya götürmek kanımı donduruyor. Moskova’da hala, akla ziyan fiyatlarla enayi yerine konulmaya bazen direnecek kadar gücüm var. Sahibi hanım kızın beyaz, gıcır gıcır bir spor Mercedes’e bindiği güzellik salonunun faturasını ödemek ağırıma gidiyor.
O yüzden, yıllar evvelinden, eski mahallemin berberine nostalji turları yapıyorum arada bir. Ya da her Türk gibi, memlekete denk getiriyorum tıraş zamanını. Bu topraklarda erkek ve kadın kuaförü diye ayrım yok. Herkes yan yana. Çalışanların neredeyse tamamı kadın. Buna alışınca Türkiye’yi garipsiyorsunuz. Bir de saçınızın önünüzdeki lavaboda, sizi nefessiz bırakırcasına yıkanmasını zamanla anlayamıyorsunuz. Bir seferinde, Cağaloğlu’nda acele tıraş için bir yere girmiştim. Briyantinli, altın madalyonlu bir genç küçümser bir bakışla, “Siz berber arıyorsunuz galiba birader; burası kuaför!” diye dalga geçmişti. Kadınlar tuvaletine girmiş gibi olmuştum.
Ortamın kendine has kokuları, sesleri birbirine karışıyor. “Ah ne olacak bu çocukların hali” diyor babuşka, “Öbür torunum 13 yaşına geldi, ya bilgisayarın ya da televizyonun başında. Elinde bir kitap görmedim.” Cep telefonlu kız, sigara içmeye bahçeye çıkıyor. Sinir bozucu sesi de beraberinde götürüyor.
şakaklarımın karları dizime düşmeye devam ediyor. Saçlarımın arasında ilk beyazı gördüğüm günü hatırlıyorum.
Yine Moskova’da olduğumu hatırlıyorum. Aynadaki bir çift yorgun göze bakıyorum. Susuyorlar.
Babuşka daldan dala atlıyor. Beni de ihmal etmiyor. “Memleket nere?” diyor. Geçen sene Kemer’e gittiğini, bu sene kızının zoruyla ıspanya’ya gittiklerini ama Türkiye’nin daha güzel olduğunu söylüyor. Favorimi nasıl kesmesi gerektiğini soruyor. Krediyle aldığı arabanın taksitlerini ödemek için haftada beş gün çalışmak zorunda kaldığını, eskiden üç gün çalıştığını anlatıyor. Tepemizdeki küçük televizyonda Sovyet devrinin efsanesi
Muslim Magomayev’in cenaze haberi veriliyor, ardından hüzünlü ‘Melodiya’ şarkısı
çalıyor. Babuşka bir iç çekiyor, gençliğinde onun da Magomayev’e aşık olduğuna kalbımı basıyorum.
Bu şehride, mümkünse hiç konuşmamak kaydıyla ‘berber muhabbetini’ çok seviyorum. Bir kere saçımı hep kadınlar kesiyor. Ve hiç sıkıcı olmuyor. Çünkü kadınlar futbolu konuşmaya değer bir konu saymıyor.
2.11.2008
Реклама