PAZAR YAZISI/ Gogol'ün gölgesinde eriyen mühim mevzular...
![]()
Ama mucizelere fazla güvenmemek lazım. Hayatın tadını çıkarmakla suyunu çıkarmak arasındaki ince çizgide ip cambazı gibi durmak lazım. Tam üstat Joseph Pulitzer'in hayat hikâyesini anlatan kitabın Panama Kanalı dalaverelerini anlattığı heyecanlı sayfasını açmıştım ki, yandan okkalı bir küfür geldi. Korkmayın; bana değil, memlekete!
Göz ucuyla baktım. Orta yaşlı iki adam. Takım elbise, kravat, ense kulak yerinde. Ellerinde Mc Donald's paketleri. Güneşi görünce, benim gibi öğlen yemeğini parkta tıkıştırmaya karar verdikleri her hallerinden belli. "100 dolarlık bir sinyal sistemi yok diye o kadar adam ölmüş madende" diyor gazeteyi okuyan. Gene bir küfür savurup devam ediyor: "Eskiden uzaya gemi yollayan SSCB, halka tuvalet kâğıdı üretemiyor diye yakınırdık. şimdi ne farkımız var? Bir yanda milyarlarca dolar paranın üstünde oturuyorlar, öbür yanda insanlar hayvan gibi, yok yere ölüyor!" Bu Rus tavrı artık tanıdık. Kendi aralarında aslan; çıkıp hak, hukuk aramak mevzu bahis olunca süt dökmüş kedi!
Öfke haksız değil. Geçen hafta Rusya 'kıyamet provası' yaşadı. Ardı ardına felaketler sökün etti. Uçak düştü, grizu patladı, huzurevi yandı. Birkaç günde 200'e yakın insan öldü. Memleket bir gün yas tuttu. Beni dehşete düşüren şey, Sibirya'daki madende patlama olup da en az 180 kişinin toprak altında kaldığı haberi duyulduktan sonra, ilk gün medyanın haliydi. Normal haber bültenleri devam etti, ajanslardan arada bir sadece ölü sayısını değiştiren kısa haberler geçti. O kadar! 'Felaketlere şerbetli millet' tepkisi deyip geçmek mi lazım yoksa?
Güneş tepemde gülümsüyor. Kruvasan ağzımda dağılıyor. Komşu banktan memleket yorumlarını dinlemeye devam ediyorum: "Bizde insan hayatı çok ucuz; doğruya doğru. Savaşta, devrimde, sürgünde, ayaklanmada, sürekli 'birkaç milyon' insanın üstüne çizik atılan bir ülkede, 'birkaç yüz hayat' manasız kalıyor! Beni umutsuzluğa sevk eden, bunu sadece 'devletin' değil, 'milletin' de böyle algılaması ve buna alışmış olması. Yoksa geçmişteki rehin alma olaylarına bak: Devlet her zaman katı tavır aldı, masum hayatları kurtarmayı lüks saydı, 'topyekun imha'yı seçti, ama bu yüzden Putin'in popülaritesi rekor kırdı... Yani çeliğe su veren, halkın kendisi aslında."
Ben kitaptan vazgeçtim, düşünüyorum. Rusya'da 'küçük meseleler'le kimse uğraşmıyor. Putin'in geçen hafta Atina'da dediği gibi "Üç ayda, Sibirya'nın eksi 40 derece ayazında 700 km boru hattı döşeniyor. Çünkü bu mühim mesele." Ama Moskova'da 'En iyisi bu' diye gittiğimiz devlet hastanesi, savaştan yeni çıkmış gibi... Bir yanda silah ihracatında yeni rekor kırıldığı müjdeleniyor ve ciroda ABD'yi alt etmenin zafer sarhoşluğu yaşanıyor, çünkü bu da 'mühim mesele'. Ama öbür yanda halkın her adımını rüşvet vererek atması 'Böyle gelmiş, böyle gider' umutsuzluğuna havale ediliyor. Çünkü önce devlet, sonra -yer kalırsa- millet var. Bu millet yüzyıllarca hep 'büyük ülkü'lerin peşinde çıplak ayakla, yarı aç yürümüş.
Bank komşum iyice gaza geldi. Hamburgerini bile unuttu. Anlatıyor, anlatıyor: "Kasamızda yarım trilyon dolara yakın nakit var. Ama reformlar yapılmıyor. Altyapıya para harcanmıyor. Ülke çürüyor. Petrolden devlet belini doğrulttu, dikey iktidar 'düzen'i sağladı, makyajımız güzel. Ama bürokrasi, yolsuzluk, altyapıda ne reform yapıldı. Hiç?" Ve bir küfür daha!
Güvercinler, kruvasan kırıntılarına fit olup ayak uçlarımda geziniyor. Güneş daha da ısıtıyor. Güzel kızlar, henüz zamanı gelmediği için maalesef güzel vücutlarını gizleyen giysilerle geçiyor önümden. 'Mühim mevzular'ı unutuyorum, 'küçük şeyler'e dalıyorum. Güneş ve hayat kuşatıyor; mühim ve küçük mevzular yer değiştiriyor kendiliğinden...
25 Mart 2007
Реклама