Hangisine inanalım?
![]()
Kadınlardan bir tanesi, saçlarına düşen beyazlardan kurtulmanın yolunu tamamını beyaza boyatarak bulmuş, ama kendisi ile barışık sürekli gülümsüyor.
Bir diğeri, sürdüğü kalın yeşil rimel bile gözlerinin kenarındaki kırışıklığı kapatmaya yetmemiş ama o da kendisi ile barışık etrafa tebessüm saçıyor.
Üçüncüsü ise; ne şişmanlığını, ne de ağzındaki altın dişleri, kendisine dert etmemiş. moralini bozmadan, mutlu bir şekilde sohbete devam ediyordu.
Mutluluklarının sebebi biraz da Rusya'nın genelinde azınlıkta olan erkeklerden onların masasında fazlasıyla olmasıydı...
Soğuk mezelerle süslenmiş masamızda birkaç lokmanın ardından ilk kadehler geleneksel "Tanışma" şerefine kaldırılırdı, ve öyle de oldu.
Sohbet yavaş yavaş ısınıyordu. Biraz Türkiye'den, biraz Rusya'dan ama en çok da yaşamdan konuşuyorduk.
ıkinci kadehimizi masadaki erkeklerden birinin, kadınlar hakkındaki övücü konuşmaların ardından yaptığı teklifi ile masamızdaki "kadınların" şerefine kaldırdık,
Kadehler kadınların şerefine kalktığında Rus geleneklerine göre masadaki erkekler ayağa kalkıp içkilerini sonuna kadar yudumlamak zorundalar...
Sohbet daha da koyulaştı, fıkralar ve kahkahalar peş peşe gelmeğe başladı,
Üçüncü kadehimiz "sevgi" için kalktı, bu kez de kadehler sol ele alındı, kalbe yakın olsun diye ve yine sevgiyi sonuna kadar hissedebilmek adına kadehi sonuna kadar kafamıza diktik....
Masamızdaki mutlu kadınlardan bir tanesinin teklifi ile dördüncü kadeh geleneksel olarak erkeklerin şerefine içildi, "Tanrı kadınları erkeklerden asla ayırmasın" diye kadınlardan bol bol iltifatlar aldık. Ama kimse ayağa kalkmadı.
Bu ritüel bir süre daha böyle devam etti. Artık kadehleri saymaktan vaz geçmiştik..
Konuşmanın yönü bir ara dini konulara kaydı, masadaki kadınlardan biri, her insanın bir meleğinin olduğunu ve bu meleğin onu koruyup kolladığını söyledi ve hepimizin meleklerinin şerefine kadehlerimizi kaldırdık.
Bu melek muhabbeti bizi konuya daha çok çekti, Bizim dinimizde de benzeri şeyler anlatılırdı, hatta küçükken anneannem her insanın sağ omzunda iyilik meleği, sol omzunda ise kötülük meleğinin olduğunu ve bu meleklerin yaptığımız iyilikleri ve kötülükleri kendi defterlerine yazdıklarını, öldükten sonra öteki dünyada bu defterlerin karşımıza çıkıp hayattayken ne kadar günah, ne kadar sevap işlediğimizi görüp ona göre Cennete mi? yoksa Cehenneme mi? gideceğimizin belirlendiği anlatılırdı.
Konu böylesine Tanrıdan ve dinden açılmışken masadaki kadınlardan biri eline kadehini alıp, bir anekdot anlattı.
"Memleketin birinde çok talihsiz ve fakir biri varmış, her işi ters giden bu garip adam bir gün Tanrıya isyan etmiş.
-Tanrım ya! nedir benim bu çektiklerim, ışimi kaybettim, param yok, Karım beni aldattı, çocuklarım bana asilik eder hiç sözümü dinlemez, elimi hangi işe atsam elimde kalıyor,
Benden ne istiyorsun, Niçin bana bunu yapıyorsun? Neden ben???
diye bağırarak isyan edince, şimşekler çakmaya başlamış, gökyüzündeki bulutlar ikiye ayrılmış ve Tanrı görünmüş,
Tanrı rahat bir koltukta ,elinde içkisi, ayak ayak üstüne atmış oturduğu yerden aşağıdaki adama bakarak
-Çünkü seni hiç sevmiyorum, demiş ve bulutlari kapatmis.
Kadıncağız bunu söyler söylemez kadehini kaldırdı ve,
-Hadi Tanrının bizi sevmesi için içelim, dedi
kadehlerimizi kaldırdık ve sonuna kadar içtik,
Rus geleneğine göre kadehteki içkinin ne kadarını içersen o oranda kadeh kaldırdığın şey gerçekleşirmiş...
Sonra biz Türkler kendi aramızda gülmeğe başladık,
Ne gariptir ki, çocukluğumuzda içki içmenin günah olduğu ve içki içeni Tanrının asla affetmeyeceği öğretilen bizler şimdi burada "Tanrı bizi sevsin" diye kadeh kaldırıyorduk
Ortada bir paradoks var gibi...
Tanrının bizi sevmesi için
ıçelim mi?
ıçmeyelim mi?
Hangisine inanalım?
Sizce hangisine?.....
Реклама