Yumurta kuyruğunun ortak paydası
![]()
Eğer sıcaktan halisunasyon görüp olanları ikiyle, üçle çarpmıyorsam, önümüzde rahat bir elli kişi vardı. “Bugün bayram, herkes daçasında, onun için hiç kalabalık değil” dedi eşim. Ben “Birkaç yumurta için değer mi?” diye espri yapacak oldum, hanım tıslayarak komik olmadığını belli etti. Akreple yelkovan da sıcaktan mayışıp sanki rölantide giderken, ben Bezgin Bekir hallerinde etrafı seyre daldım.
Önümüzde, üzerindeki her şeyden güneşte pırıldayan ucuz ve sahte işlemeler, simler, boncuklar fırlayan, ojelerinde bile envayi çeşit süs olan yaşı geçkin bir kadın vardı. Ter kokusundan hallice bir parfüm kokusu buram buram tütüyordu. Yanında on sekizinde ya var ya yok, şık giyimli, fıstık gibi kızı, küçücük yüzünün yarısını kapatan güneş gözlüğüyle ya bana, ya da duvara bakıyordu. ıkincisi daha kuvvetli ihtimal gibi geldi bana.
Moskova’yı fetheden bir Türk işadamının yaptığı cuk oturan tanımı hatırladım: “Rus kadınları ikiye ayrılmaya başladı. ılk grup yaşı 30’un üstünde, genelde Sovyet devrinin yokluğunu yaşamış, şimdi parlak, gözalıcı ürünlere rağbet eden, bizdeki deyişle ‘düğüne gider gibi giyinen’ kadınlar... ıkinci kitle ise klişe deymle Cosmopolitan dergisi okuyan, daha kentli, daha genç, daha modern ve evrensel moda çizgisini yakalamış kitle. ılk grup azalırken ikinci grup artıyor.”
“Cosmo girl”, düğüne gider gibi giyinmiş annesine “şimdi geliyorum” deyip bir ağacın dibine kaçtı ve ince sigarasını yaktı. Arkamızda yaş ortalamasının 70 olduğunu sandığım üç babuşka, sızlanmadan sabırla bekliyordu. Onların ömrü zaten Sovyet kuyruklarında geçmişti. Birisi cüzdanından çıkarmadan 10’luk rubleleri sayıyor ve “Yeter mi, yetmez mi?” tedirginliğini yaşıyordu.
Onların arkasında orta yaşlı bir çift, ilkokula giden oğullarına “yumurtaların hikmetini” anlatıyordu. Çocuk eliyle yüzünü güneşten korurken ciddiyetle dinliyordu. Bir başka kadın, kuyrukta geçen zamanı heba etmemek için kitabını okuyordu. Sadece taşradan Moskova ziyaretine geldiğini tahmin ettiğim şişmanca bir kadın cep telefonuyla bağırarak konuşuyor ve memleketten arayan birine “Tahmin edemezsin şu an neredeyim!” diye, birazdan ulaşacağı yumurtaları ballandıra ballandıra anlatıyordu.
Önüme arkama, sağıma soluma baktım. Bu uzayıp giden kuyrukta, bu bezdirici sıcakta bekleyen insanların bir ortak paydasını bulmaya çalıştım. Bulamadım. Bir futbol maçının, bir fırının, ya da bir rock konserinin kuyruğundaki insanlarda benzerlikler arayıp bulmak daha kolaydı sanki. Bizim kuyruk hiç renk vermiyordu. ınsanların kimisi zengin kimisi yoksul görünümlüydü. Beşten yetmişe kadar her yaşta ademoğlu vardı. Yüzleri, giyisleri, tavırları inceledim. Bu kuyruktan tezgahtar da, genel müdür de, öğrenci de, öğretmen de çıkardı.
Bunları düşünürken, Moskova’nın kısa yazında arayıp da bulamadığımız güneşe yok yere öfkelenirken nihayet sıramız geldi. Sonunda içeri girebildik. Ve Peter Karl Faberge’nin Ekim Devrimi’ne kadar çoğunu Çar ailesi için yaptığı ve bugün dünyada sadece 69’u bilinen meşhur “Faberge yumurtaları”nın ve öteki Faberge eserlerinin sergisine adım attık.
Altınların, zümrütlerin, yakutların ışıltısına, eşsiz bir ustalığın kat be kat görkemli pırıltısını ekleyen inanılmaz eserleri seyre daldık.
O eserler kadar, onlara bakan insanların yüzündeki o tanımı zor ışıltıya hayran oldum. Ve az evvel o kuyrukta bekleyen birbiriyle alakasız insanların ‘ortak paydası’nın ne olduğunu anladım. Canım ne dondurma ne de ‘soğuk meşrubat’ istedi.
14/6/2009
Реклама