“Gül bahçesi vaat edilmeyen” iki ülkenin yurttaşlarına: İyi günlere inanmak...
![]()
TÜRKRUS.COM'UN GÖRÜŞÜ: Üç vakte kadar savaş falı açanlar var... Türkiye’deki merkezlerine “Burada artık hayat yok, dükkanı kapatalım, Rusya’dan çıkalım” diye rapor verenler var... “Bu iş bitti, Rusya kapısı Türkiye için tamamen kapanmıştır” diye fetva verenler var... Üzülerek bakıyoruz, şaşırarak bakıyoruz, acıyarak bakıyoruz... Kaçmak kolay, kalıp direnmek marifet.
Rusya 24 Kasım’dan önce zaten ekonomik krizin zorluklarını yaşıyordu.
Türk iş dünyasının da hayatı zaten zorlaşmıştı.
Uçak krizi milat oldu. Üstüne tuz biber ekti.
On yılların emeğini tuzla buz etti.
Dostluk değil düşmanlık rüzgarları eser oldu.
Siyaset, propaganda aygıtlarını ateşledi. Hepimizin üzerine karabasan gibi çöktürdü. “Doğrular” değil, “herkesin kendi doğrusu” işitilir oldu.
Ağır şok yaşanmaya başlandı.
Güvenilen dağlara kar yağdı.
Salvolar savruldu.
Ağzını açan işi daha da içinden çıkılmaz hale getirdi.
Ticaret büyük darbe yedi.
İnşaatın harcı kurudu.
Aileler bölündü.
Hayatlar soldu.
Gelecek planları yerle yeksan oldu.
Evet çok zor durumdayız.
İtiraf etmeliyiz.
Gidenimiz var, bavulunu toplayanımız var, B planı yapanımız var, son birikimini tüketmekte olanımız var...
Çoğumuz karşıdaki ormanı düşünecek halde bile değiliz; çünkü önümüzdeki ağaca toslamaktan korkuyoruz.
Ama yine de “Harç bitti, inşaat paydos” denecek noktada değiliz.
Teslim olacak durumda değiliz.
Bunca yılın emeğini, direnmeden sıfırla çarpıp gidecek halde değiliz.
Her ne kadar her şey üstümüze üstümüze gelse de...
Çünkü biz 1990’ları da Rusya’da yaşadık. Siyasi ve ekonomik krizlerden sağ çıktık.
Siyaseten düşmanlık havasının estiği, Ankara ile Moskova’nın birbirine hasım diye baktıkları yılları gördük.
Ardından gelecek balayı ve bahar havasını o günlerde falcı olup kime söyleseniz inandırmazdınız.
Gün gelip Rusya ile Türkiye arasında vizelerin kalkacağını söyleseniz size deli muamelesi yaparlardı.
İki ülkenin “stratejik partnerlik” hedefi ilan edeceğini söyleseniz ciddiye almazlardı.
Ama bunların hepsi oldu.
Hem de göz açıp kapayana kadar kısa bir sürede.
Sonra uçak düştü; hepimiz enkazının altına kaldık.
Canı yanan, karşıdakinin canını yakmak için “vur” denince “öldürmeye” başladı.
Ama kim ne yaparsa yapsın, eninde sonunda bu mesele Türk halkı ile Rus halkı arasında bir kopma değildir; olmayacaktır. Vicdanı olan herkes bu krizde derin yaralı, üzgün ve kaybeden taraftadır...
Bu iki ülke arasında değil, yönetenler, siyasiler arasında bir kopuştur.
Bir vadede olabilecek şey savaş değil, devrilen masayı kırık bir ayakla bile olsa yeniden kaldırma ve etrafında oturma ihtimalidir.
Belki bugünden yarına olmaz.
Yaralar kapanmadan, öfkeler dinmeden, safralar atılmadan bu yolun kolaydan dönüşü olmaz.
Ama siyasetin çarklarının hızlı dönmeye başladığı şu günlere bakarsak, muhtemelen birkaç yıl içinde olur, olacaktır.
Biz nasıl 90’ların o en gergin, en karşı günlerinden kısacık sürede işbirliğinin zirvesine çıktıysak, şartlar değiştiğinde eski günlere de aynı hızla dönebiliriz.
Yeter ki bu aralar ipleri daha da germek isteyenlere fırsat verilmesin.
Yeter ki ağız ishalinden mustarip olanlar iyileşsin.
Yeter ki dibi vurmuşken, “dibin dibini kazıma” işine soyunanlar çekilsin.
Yeter ki düşmanlıkları körüklemektense, dostluğun anılarına sarılıp sabırla beklensin.
Her öfke zamanla yatışır.
Her yara zamanla kapanır.
Her acı zamanla diner.
Biz Rusya’da yaşayanlar buradaki hayatlarımızın belki de en zor günlerindeyiz.
Ama dayanacağız.
Sabredeceğiz.
Direnecek gücü olanın ağlamaya hakkı yoktur diyeceğiz.
Bugünlerde iki tarafta da "savaş çığırtkanları" prim yapacak...
"Durumdan vazife çıkaran" memurlar, bürokratlar hayatlarımızı daha da çekilmez kılacak...
Cemaatin imama kayıtsız şartsız tabi olduğu dönemlerin baskısını iliklerimizde hissedeceğiz...
Ama bu günler geçecek.
Çalışma, oturma izinleri ellerinden alındığı için, hayatlarını idame ettirme imkanları kalmadığı için mecbur kalıp bu ülkeden üzüntüyle ayrılmak zorunda kalanlara sabır ve şans dilemekten başka söyleyecek sözümüz yok.
Ama bu zor günlerde direnmeye, dayanmaya, sabretmeye gücü olanların panik havasıyla tası tarağı toplama niyetlerine hüzünle bakıyoruz. Hele de şirketlerin...
Bu ülkeyi de, potansiyelini de, her kriz döneminin ardından bu ülkenin sunduğu imkanları da anlayamadıklarını düşünüyoruz.
Hala çok sıkıntılı, ama 24 Kasım’ın hemen ertesindeki en kasvetli günlerden bir kaç adım daha ilerideyiz.
Ticaretin çarkları zor da olsa dönmeye çalışıyor. Türk malları gümrüklerden bir şekilde geçmeye başlıyor. Ülkeye giriş çıkışlarda, yasal durumu gri olmayanlar nispeten daha normal muamele görmeye başlıyor.
Evet sert yaptırımlar hepimizi boğuyor, bir süre daha boğacak da.
Ama eninde sonunda, balık kavağa çıkmadan “bir şeyler” değişecek ve iki ülke halklarının düşman olmadığı gerçeği, iki ülkenin birbirlerine ihtiyaç duydukları gerçeği anlaşılacak.
Biz de bu ülkede bu kadar "muhteşem yıl" yaşadıktan sonra, birkaç yılı bıçak sırtında yaşamaya alışacağız...
Biz zaten “gül bahçesi vaat edilmeyen” iki ülkenin yurttaşlarıyız.
Hayatımız hep zorluklarla geçti, geçiyor.
Hepimizi iki göz iki çeşme ağlatacak pek çok hikaye de anlatabiliriz bugün; ama bugünlerde çoğumuz o hikayelerden birinin kahramanıyız zaten. Tereciye tere satacak değiliz.
Ama 1990’ların en karanlık günlerini de, 2000’lerin en pırıltılı günlerini de yaşadıktan sonra, “Dayanın, her gecenin sabahı var” diyoruz.
Belki tünel uzun, yol meşakkatli. Ama sonunda biz güneşi gene göreceğiz. Safralardan kurtulduktan sonra...
14.3.2016
Реклама